မရွိခဏ

ေႁမြႀကီးလို႔သာ နဂါးျဖစ္လာတာ
ေထာင္ျပစရာ အေမာက္ကမရွိဘူး။

လက္ဖဝါးမို႔သာ အေရးအေၾကာင္းပါလာ
မာန္တက္စရာ ထီးရိုးမရွိဘူး။

ကိုယ္စီခတ္ကြင္းျပင္ ျမစ္ထဲေတာ့ဝင္လာၾကတာပဲ
ေရတံခြန္ႀကီး ဘြားကနဲျမင္ေတာ့မွ
အစုန္သမားက လန္႔ေအာ္
အဆန္သမားက ဆက္မေလွာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ႏွစ္ကူးလို႔သာ ဂဏန္းႀကီးလာတာ
တကယ္ျပစရာ အသက္လဲမရွိဘူး။

လႈပ္ရွားေနလို႔သာ ဘဝလို႔ေခၚတာ
ေဖၚျပစရာ အဓိပၸာယ္လည္းမရွိဘူး။
(မင္းကိုႏိုင္)